Janina’s dolfijntherapie

Geschreven door : Janinas

Janina’s dolfijn therapie in Marmaris/Turkije van 29.09 – 13.10.2008

Mijn naam is Janina en ik ben 11 jaar oud.

Vanwege mijn spasticiteit en slappe spieren bezocht ik de dolfijnen in Marmaris van 29.09 tot 13.10.2008.

Op dinsdag, een dag nadat we arriveerden in het Mares Hotel, begonnen we de therapie met een introductie van de therapeuten. Mijn vader en ik moesten vragen beantwoorden over mijn handicap. Na alle informatie verzameld te hebben bereidden ze een therapie-plan voor gebaseerd op mijn handicap.

`s Morgens dolfijn-therapie en `s middags spraak- of fysiotherapie.

Op woensdagochtend had ik mijn eerste therapie sessie. Mijn dolfijn heette Daisy. In het begin was ik een beetje bang voor haar grootte, maar Barbara, mijn therapeut, kon me snel kalmeren. Ze liet me Daisy zien vanaf de rand van het zwembad.

Daisy deed wat acrobatische trucs en toen kwam ze naar het platform. Ik mocht haar voor de eerste keer aanraken en ringen in het water gooien of ballen in het water schieten. Daisy bracht ze elke keer terug. Eerst was het gooien en schieten moeilijk, maar het verbeterde elke keer.

Uiteindelijk kon ik het water in met Daisy, haar aanraken en haar mij laten duwen in het water. Barbara hielp me daar natuurlijk mee.

Aan het einde van elke sessie gaf Daisy mij een kus en kon ik haar aaien op het platform.

Dat was eerst ook niet makkelijk.

We hadden niet veel tijd voor de middag sessie begon. Na een douche, omkleden en lunch, was het tijd voor mijn spraak-therapie met Annett of fysiotherapie met Claudia. Met beiden was het behoorlijk inspannend. Maar het was altijd erg leuk. Mijn vader zei dat ze specialisten waren.

Op de foto zie je mij en Annett aan het werk.

Na afloop was er tijd om te rusten. Ik vond het hotel leuk. Ik vond vooral het eten lekker en de kinderdisco was erg leuk. Tijdens de twee weken hadden we twee vrije dagen waarop we onszelf vermaakt hebben in Marmaris.

Mijn vader zegt dat ik veel meer moed heb gekregen door de therapie. Ik zwom in de diepe zee met alleen zwemvleugels om. Hij zei echter wel dat ik zwom als een hondje, maar ik ging in ieder geval vooruit. Toen ik niet meer kon zwemmen deed ik een „dode man“ na.

Het is spijtig dat de twee weken zo snel voorbij zijn gegaan.

Het was erg inspannend voor mij, maar tegelijkertijd ook heel erg leuk.

Iedereen die ik ken is van mening dat ik veel moediger ben dan eerst. Ook kan ik mijn hand veel makkelijker openen en is mijn houding geweldig verbeterd.

Tenslotte wil ik iedereen bedanken die mijn vader geholpen heeft deze therapie mogelijk te maken. Misschien kan ik Daisy nog een keer opzoeken.

BEDANKT VAN JANINA