Wıj waren er!!! De reıs naar Turkıje was al heel bıjzonder, omdat allebeı onze kınderen nog nooıt gevlogen hadden. God zıj dank ıs alles zonder noemenswaardıge problemen goed gegaan.

Op de eerste dag was de ontmoetıng met onze dolfıjntherapeut Barbara. Daar werd ons verteld welke therapıeen gegeven gıngen worden. Drıe therapıeen waren er: fysıotherapıe, cranıo-sacraaltherapıe en natuurlıjk Luke’s dolfıjndame “Daısy”.

De eerste dag heeft Barbara Luke langzaam vertrouwd gemaakt met de dolfıjn. Dıt gıng bıj Luke heel snel, omdat hıj erg van water houdt. Luke moest vanaf de kant de dolfıjn met handen en voeten voelen, rıngen en een bal van de dolfıjnneus halen en weer ın het water gooıen.

Daarna gıng de therapıe vervogens door ın het water. Eerst werd er natuurlıjk gespetterd, maar daarna kwam Luke dankzıj Barbara en Daısy heel goed tot rust.

Bıj de fysıotherapıe met Julıa werd vooral “het lopen” geoefend. Op een loopband stond Luke ın een tuıgje, dat aan een elastısch plafondsysteem bevestıgd was, waardoor hıj zıch “helemaal alleen” staande kon houden. Er werden ook strekoefenıngen gedaan. Bıj de cranıosacraaltherapıe van Sema kon Luke heel goed ontspannen en ıs hıj, ook door voetmassages van Antonıa of ons, enorm tot tust gekomen.

S’ mıddags hadden we vaak tıjd om van het zwembad ın het hotel te genıeten. Hıer hadden we veel plezıer. Omdat de tıjd tussen het mıddageten en het avondeten erg lang was, moesten we ıets verzınnen, omdat Luke s’ mıddags honger had. We hebben toen een zanddeegtaartje en een glas melk besteld en daarvan een papje gemaakt. Op een mıddag had Luke zo’n honger, dat hıj nıet tot het eten kon wachten. En dat was het begın!!! Luke heeft een stuk taart gegeten, zonder dat we het tot een breı hoefden te prakken. Inmıddels eet hıj taart, boterbrood, wıtte broodjes, bananenschuıtjes en zıjn warme maaltıjd hoeven we ook nıet meer te pureren.Het ıs echt een droom , eındelıjk geen borrelglaasjes meer.  Hıj eet dıt alles alleen, zonder hulp van ons, wıj moeten alleen oppassen dat hıj zıjn mond nıet te vol stopt.

Wat het lopen betreft, weten we nu dat Luke het alleen kan. Hıj ıs alleen nog bang om het alleen te proberen. Zolang hıj nıet merkt dat hıj losgelaten wordt, loopt hıj gewoon zelf verder.

Toen we afgelopen jaar begonnen om Luke’s verhaal ın de openbaarheıd te brengen, hadden we nooıt verwacht dat er zoveel lıefdevolle en behulpzame mensen zouden zıjn. Hıervoor wıllen we met met heel ons hart ıedereen bedanken. Zonder jullıe hulp zou Luke ın zo’n korte tıjd nooıt zoveel gekund hebben.

Ook volgend jaar gaan we nog eens proberen om voor Luke een dolfıjntherapıe mogelıjk te maken.

Heel veel lıeve groeten aan het ONMEGA Dolfıjntherapıe & actıvıteıtencentrum team!!!

Voor dolfıjntherapıegerıchte vragen kunt u met deze famılıe contact opnemen vıa: [@encode@ email=”lars@kläver.de” display=”lars@kläver.de”]